P.Köln. 21351+21376^r

. . .
                   ] ̣ο ̣[
                    ] ̣ υχ̣ ̣̣̣ ̣ [           
        ] νῦν θ̣αλ[ί]α̣ π̣α̣[ρέστω
                       ] ̣ ν̣έρθε δὲ γᾶς περ̣[ίσχ]ο̣ι̣
κλέος μέγα Μοίσει]ο̣ν ἔχο̣ι̣σαν γέρας ὠς̣ [ἔ]ο̣ι̣κε̣ν,̣
   πάνται δέ με θαυμά]ζοιεν, ὠς νῦν ἐπὶ γᾶς ἔοισαν
κάλεισι χελίδω] λιγύ̣ραν, [α]ἴ̣ κεν ἔλοισα πᾶκτιν
   ἢ βάρβιτον ἢ τάνδε χε]λύ̣ν̣ν̣αν̣ θ̣αλάμοισ' ἀείδω.
[ὔμμες πεδὰ Μοίσαν ἰ]ο̣κ[ό]λ̣πων κάλα δῶρα παῖδες,
   [σπουδάσδετε καὶ τὰ]ν̣ φιλάοιδον λιγύραν χελύνναν·
[ἔμοι δ' ἄπαλον πρίν] π̣οτ̣’ [ἔ]ο̣ντα χρόα γῆρας ἤδη
   [ἐπέλλαβε, λεῦκαι δ' ἐγ]ένοντο τρίχες ἐκ μελαίναν·

Col. 2
βάρυς δε μ’ ὀ [θ]ῦμο̣ς̣ πεπόητα̣ι, γόνα δ' [ο]ὐ φέροισι,

   τὰ δή ποτα λαίψηρ’ ἔον ὄρχησθ' ἴσα νεβρίοισιν.

τὰ <μὲν> στεναχίσδω θαμέως· ἀλ̣λὰ τί κεν ποείην;

   ἀγηραον ἄνθρωπον ἔοντ’ οὐ δύνατον γένεσθαι.

καὶ γάρ π̣[ο]τ̣α̣ Τίθωνον ἔφαντο βροδόπαχυν Αὔων

   ἔρωι φ··α̣θ̣ε̣ισαν βάμεν’ εἰς ἔσχατα γᾶς φέροισα[ν,

ἔοντα̣ [κ]ά̣λ̣ο̣ν καὶ νέον, ἀλλ’ αὖτο̣ν ὔμως ἔμαρψε

   χρόνωι π̣ο̣λ̣ι̣ο̣ν̣ γῆρας, ἔχ[ο]ν̣τ̣’ ἀθανάταν ἄκοιτιν.

[θάνοισαν ἄοιδον τὸ πὰν οὐδεὶς φθ]ι̣μέναν νομίσδει

   [ἄλλοισι τύχην ὄσσα θέλωσι Κρονίδ]αις ὀπάσδοι

[ἔγω δὲ φίλημμ' ἀβροσύναν,] τοῦτο καί μοι

   τὸ λά[μπρον ἔρος τὠελίω καὶ τὸ κά]λον λέ[λ]ογχε.